Ik ken de gereedschapskist. Zeker! Mijn vader was een verwoed klusser en ook in mijn huis staat een gereedschapskist. Maar nee, dat wordt niet bedoeld als je een hulpvraag stelt aan een professional.

 

Professional

De (beginnend) professional in hulp en zorg krijgt tijdens de opleiding een 'gereedschapskist' vol methodieken, hulpmiddelen, protocollen, richtlijnen en tools. En na wat oefenen kan hij of zij bij een hulpvraag uit een groot scala aan materiaal kiezen om de vraag te duiden en samen te zoeken naar de passende oplossing.

 

Daarmee kunnen ze zelfstandig werken, methodisch onderbouwen wat ze doen, omdat onder iedere methodiek ook data-gedreven informatie zit. Statistiek helpt hen om de vervolgstap te kiezen. En door de persoonlijke rugzak, de opgedane beroepservaring en specialisaties voegen ze nog veel meer toe, maar dat is aanvankelijk vaak onzichtbaar. Professionele nabijheid en openheid kan vaak pas ontstaan in een vertrouwde relatie. 

 

Maar let op, jij moet als cliënt wel een passende hulpvraag bedenken én die hulp vragen, zodat de vraag tijdens de intake eenduidig en te begrijpen is. Te begrijpen, omdat ze dan na de intake de juiste professional kiezen met bepaalde tools. Dat ging en gaat vaak goed, maar nog vaker fout. Simpelweg omdat het menselijk leven nu eenmaal zijn eigen weg gaat, afhankelijk van gebeurtenissen en eerder gemaakte keuzes. Bovendien is de impact van autisme nog enorm onbekend in het algemene professionele werkveld. 

 

Ook blijkt vaak dat er geen enkelvoudige vraag is, maar een wirwar van levensvragen die allemaal onopgelost zijn en elkaar vaak tegenwerken. Ook al is het aanpassen soms wel geprobeerd. De vraagstelling is dan multicomplex geworden. En dat vraagt vaak een andere professional. Soms een ervaren collega, maar vaker specialistisch, met een nieuwe verwijzing, een andere organisatie en dito wachtlijst. 

 

Mijn 'gereedschapskist' heb ik inmiddels zelf gevuld. Niet omdat ik kapot ben of gemaakt moet worden. Het gaat voor mij om de bestaande kennis gebruiken in de hernieuwde betekenisverlening. Nee, het zit ook niet in een gereedschapskist. In mijn boekenkasten staan inmiddels heel veel boeken en hulpmiddelen. Ja, ze zijn heel inzichtgevend, zeker als je zonder wachtlijst of navragen je eigen hernieuwde betekenisverlening beschikbaar hebt. Het helpt mij vaak met het vastlopen in een vraagstuk. En pas na de betekenis kan ik bepalen of en zo ja, wat ik wil veranderen of aanpassen.  Moeiteloos pak ik inmiddels een boek als ik een vraag hebt. Dat is sneller dan telkens opnieuw iemand zoeken die meedenkt. Tenslotte is mijn autistisch/neurodivers denken wel de basis van de vraag én van de oplossing. Vanuit een neutrale  (wetenschappelijke) norm meedenken door de ander geeft vaak ruis en communicatieproblemen. 

 

En daarna kan ik altijd nog sparren met iemand uit mijn netwerk of een professional. Ik hoef het echt niet altijd zelf op te lossen, maar ik weet nu wel steeds beter de weg naar passende hulp. Een professional met de kennis van die specifieke passende methoden of richtlijnen.  Die specialistische professional komt nu overigens via een WMO-geïndiceerde voorziening, omdat het … te specialistisch en multicomplex is voor de algemene professional. Iemand die levensbreed mee denkt blijkt voor mij veel effectiever om mee te doen in de maatschappij zonder opnieuw in een te grote uitval te komen. 

 

Autisme vraagt specialistische kennis over heel veel levensterreinen van de ander.  Zeker als er in de voorgeschiedenis al van alles is geprobeerd dat niet bleek te werken. 

 

Binnenkort vind je hier een overzicht van te gebruiken materiaal, zodat je zelf kan beginnen met (opnieuw) betekenis geven aan een vraagstuk. Voor mij is vrij verkrijgbare vakkennis meestal de basis om betekenis te geven. Simpelweg omdat mijn brein en lichaam vaak anders werken dat gewenst in de maatschappij. Met veel ongewenste miscommunicatie.