Waarom zou je mij vragen voor een lezing, training, bespreking of project?

Dat is misschien wel een van de moeilijkste vragen om te beantwoorden.

 

Graag zou ik zeggen dat ik een sociaal gestuurd persoon ben. Altijd vriendelijk, betrokken, volgzaam, weinig conflicten en prettig gezelschap. En lang was dat ook de insteek van mijn leven. Hoe pas ik bij de mensen om mij heen? Toch past deze overdrive aan positieve menseigenschappen mij minder goed als ik ook mijn kennisgerichte kant wil inbrengen.

Die kant brengt schuring, verwondering en verbazing. Volgzaamheid en conflictloosheid past dan niet meer. 

De nieuwe vaardigheden die ik mij eigen heb gemaakt hebben gezorgd dat ik steeds beter de verwondering en schuring kan opzoeken, terwijl ik ook vriendelijk en betrokken blijf, maar dat is hard werken geweest. 

 

Mijn voorkeur is een rol- en identiteitsgestuurd persoon. Niet zelf nadenken hoe ik mij wil profileren, maar meebewegen met werkgevers en opdrachtgevers die goed bij mijn levensvisie en inzichten passen.

Zo was ik werknemer van een verzekeringsmaatschappij en daarmee gaf ik voor velen al onbewust  kleuring aan mijn professionele vaardigheden. Ik was vrijwilliger bij het Rode Kruis en  Eerste Hulp organisaties. Daarmee gaf ik onbewust al inzicht in mijn interesse om grip te houden in preventieve en acute situaties ten gunste van de mensen om mij heen.  Tegenwoordig is het lastiger om mijzelf te identificeren met een professionele rol. Ik ben in 2001 arbeidsongeschikt verklaard en daarmee heb ik gemerkt dat je grotendeels aan de zijlijn van de arbeidsmatige invulling van je identiteit staat.  Ik voelde me uitgerangeerd totdat ik een passende rol vond als trainer en adviseur. 

 

Wie of wat ben ik  wel?

Het beste past bij mij de kennisgerichte identiteit. Vanuit vele levensvisies, professionele vakgebieden en verdiepende onderzoeken naar mijn functioneren en beleving heb ik een concept gemaakt van mijn identiteit. Daarbij ben ik bewust dat die identiteit in feite iedere dag weer kan veranderen door levensgebeurtenissen. Wellicht is identiteit ook geen vaststaand gegeven bij mij, maar een vloeiende waarneming en ervaring. 

Langzamerhand kom ik zo tot een identiteit waarmee ik me wil profileren in lezingen, trainingen en besprekingen. 

Je vraagt mij niet als sociaal, vriendelijk persoon, hoewel ik mijn best doe om fijn aan te sluiten bij de anderen.

Je vraagt mij niet in een vaste rol of professie, juist omdat dit bij mij een vloeiende concept van meerzijdig perspectief is.

Je vraagt mij ook niet als Marian, de persoon, omdat ik als persoon niet zo interessant bent.

 

Ik vind het fijn als je mij vraagt vanuit het meerzijdig perspectief. Een veelzijdige kant van mij waarin ik veelzijdige kennis, inzichten, levenservaringen, rollen en persoonlijke belevingen met elkaar samenvoegt tot een interessante mix. En misschien mag je deze bijzondere manier mijn autisme noemen, maar that's me!